W tym roku w dniach 14-30 lipca w Bystrej Krakowskiej zebrało się 17 małżeństw z 35 dzieci, by pod przewodnictwem duchowym ks. Marcina Loretza przeżywać rekolekcje OR II stopnia.

Mieliśmy ogromne szczęście zebrać się w gronie ludzi, którzy szczerze w swoim życiu szukają bliskości Bożej i z takim celem przyjechali do Bystrej. Takie nastawienie dawało się odczuć w najmniejszych szczegółach – jak pomoc przy dzieciach, przy posiłkach, wyrozumiałość na trudności i niedociągnięcia- ale i w rzeczach wielkich i ważnych – w niesamowitym szacunku i dbałości o liturgię, wypełnianiu obowiązków rekolekcyjnych, jedności podczas Dnia Wspólnoty.

Każdego dnia rano uczestniczyliśmy w Jutrzni w naszej małej kaplicy. Następnie przechwytując dzieci – te półśpiące na rękach i w pokojach i te całkiem nieśpiące, już brykające z naszą diakonią – schodziliśmy do stołówki. I w kaplicy, i w stołówce warunki sprzyjały integracji – miejsca było tyle, by siedzieć blisko, dbając o sąsiada.

Zaraz po śniadaniu rozpoczynaliśmy naprawdę bardzo intensywny dzień. Można by go tu opisać ramowo – choć jak przystało na drugi stopień – ramowych dni nie było zbyt wiele. Bo przecież musiał być czas na niedzielną Eucharystię ze wspólnotą parafialną, Drogę Krzyżową, całodzienną wycieczkę, sakrament pokuty i pojednania, dzień wspólnoty. I przede wszystkim na Paschę. Paschę, na którą wyruszyliśmy po spożyciu macy i ziół, w ciszy, nocą, by odwiedzając kolejne stacje dotrzeć do odnowienia sakramentu chrztu.

Nasz ksiądz moderator prowadził nasz mały lud Boży drogą Izraelitów, od niewoli, przez Morze Czerwone, pustynią, w stronę Ziemi Obiecanej. Wielkim bogactwem tych rekolekcji było umiłowanie znaków. Wielka dbałość o piękno Liturgii, o to, by, to co się tam dzieje, co kto robi, mówi, jak robi i mówi, co przynosimy, kiedy, w jakiej atmosferze, pomogło nam ponownie wejść w wielką tajemnicę, jaką jest żywa obecność Chrystusa między nami.

Jak wszyscy wiemy, podczas rekolekcji oprócz całego formalnego planu dzieje się też niesłychanie dużo rzeczy na innych płaszczyznach. Chcielibyśmy wspomnieć jeszcze o trzech. Pierwszą są dyżury. Układając plan dyżurów, byliśmy bardzo przejęci. Z niepokojem zastanawialiśmy się, jak nasi uczestnicy, w większości z małymi dziećmi, udźwigną te obowiązki. Nie jesteśmy w stanie wyrazić naszego zdziwienia, potwierdzanego słowami animatorów, ale nawet nie wiemy, jak to się działo, że dyżury się realizowały! Możemy się tylko domyślać, ile pracy i wyrzeczeń kosztowały, jednak dla osób obok – po prostu było zawsze czysto, schludnie i na czas. Z niezwykłą pokorą i chęcią służenia wspólnocie.

Druga płaszczyzna to spotkania z naszymi gośćmi. Mieliśmy okazję spotkać się z o. Ksawerym Knotzem i Robertem Kościuszką. Oba wieczory były okazją do rozmowy i przemyślenia, jak nasze małżeństwo może być silne w dzisiejszych czasach. Jak może być silne miłością opartą na miłości Bożej.

Trzecim, ostatnim elementem, o którym chcielibyśmy napisać to wspólnota. Choć wiemy, że to ryzyko napisana banału, jednak napisać to musimy – niezwykle mocno odczuliśmy jedność we wspólnocie, jaką Chrystus z nas uczynił na te 15 dni. O wszystkich tych momentach – rozmowach na schodach przed wejściem, przy sypaniu kawy w kuchence, wspólnym wspinaniu się po schodach oraz pod dróżce do Kościoła, znoszeniu upałów i chorób, których nie brakowało - nie da się napisać, ale budują w sercu poczucie, że rekolekcje to naprawdę moment, gdy można poczuć zapowiedź jak będzie w niebie.

Kończąc chcielibyśmy podkreślić, że głęboko czuliśmy prowadzenie Boże od pierwszego dnia, gdy zapukał do nas z propozycją poprowadzenia tych rekolekcji. Wiedzieliśmy, że On wie, kogo na te rekolekcje zaprowadzić. Szczególnie dziękujemy za obecność całej naszej DIAKONII. Za niezwykłe poświęcenie i świadectwo życia. Za naszych kleryków, ks. moderatora, wszystkich uczestników i dzieciaki – bardzo Ci Panie Boże dziękujemy!

Magda i Andrzej Jurewicz
para prowadząca

Świadectwo ==>>