Słudzy wybrani i posłani na wzór Chrystusa Sługi
W sobotę 21.10.2017 r. odbył się pierwszy w tym roku formacyjnym Dzień Wspólnoty Animatorów i Diakonii Ruchu Światło-Życie naszej archidiecezji. Zgromadziliśmy się w parafii pod wezwaniem św. Anny w Piasecznie.
„Nowy człowiek jest człowiekiem realizującym siebie poprzez służbę: służę więc jestem.” (ks. Franciszek Blachnicki „Charyzmat i wierność”)
Po krótkim zawiązaniu wspólnoty z uwagą wysłuchaliśmy bogatej w treści konferencji moderatora naszego Ruchu ks. Marcina Loretza. Najmocniej wybrzmiało z niej radykalne wezwania do służby, która nie jest opcją, lecz obowiązkiem. Służba nie ma być podejmowana jedynie dla własnego duchowego wzrostu. Nie powinna być motywowana tylko tym, co możemy zyskać. Służba ma być przez nas rozpatrywana jako obowiązek wypływający z miłości Boga i bliźniego. O wszystko inne, w tym o nasz duchowy wzrost, zadba w swoim czasie sam Bóg. Ważnym też jest zachowanie trzeźwego spojrzenia na te służebne działania, które wynikają z obowiązków stanu i na te, do których spełniania nadto powołuje nas Pan, znając nasze zdolności, umiejętności, talent do zarządzania czasem i oczekując naszej dyspozycyjności płynącej z serca.
„W ofierze krzyżowej Chrystusa najważniejszy jest dobrowolny i świadomy akt miłości, czyli oddania swego życia. Uobecnienie tego aktu dokonuje się za pomocą sakramentalnych znaków. W tak pojętej eucharystii Chrystus staje wśród nas w akcie dawania siebie. Chrystus jako osoba posiada siebie w dawaniu siebie.” (ks. Franciszek Blachnicki „Eucharystia Paschalne życie Chrześcijanina”)
Następnie przyszedł czas na to, aby uczyć się służby od Naszego Mistrza. Wzięliśmy udział w szczytowym wydarzeniu każdego Dnia Wspólnoty, w Eucharystii. Byliśmy jedno. Celebransi, księża związani z posługą w Ruchu Światło–Życie Archidiecezji Warszawskiej, na pierwszym miejscu z Moderatorem, ks. Marcinem, młodzież, małżeństwa.
„W tej postawie służby człowiek odnajduje także autentyczna radość, radość bycia naprawdę sobą” (ks. Franciszek Blachnicki, „Charyzmat i wierność”)
Po Mszy św. był czas na kawę, herbatę i słodkości, okazja do rozmowy, odnowienia starych znajomości, podzielenia się dobrymi nowinami, poproszenia o modlitwę, pożartowania.
„Diakonia jest funkcją wspólnoty na rzecz wspólnoty. Wspólnota staje się czymś nadrzędnym, a wszystko inne w stosunku do niej jest tylko służbą, diakonią.” (ks. Franciszek Blachnicki „Posłani w duchu Chrystusa Sługi”)
Kolejnym punktem programu było przedstawienie zebranym Diakonii funkcjonujących w naszej diecezji. W krótkich słowach przypomniane zostały cele i sposoby działania każdej z nich. Nic tak nie pociąga i nie zapada w pamięć i duszę słuchaczy jak osobiste świadectwo, toteż każdy z mówiących podzielił się swoją refleksją o tym, czym jest dla niego konkretny rodzaj służby podjętej w ramach naszego Ruchu, w który osobiście się zaangażował.
Jako pierwsza zabrała głos Edyta Pyrak – odpowiedzialna młodzieżowej Diakonii Oaz Rekolekcyjnych (DOR). Mówiła, że
chociaż praca przy organizowaniu rekolekcji letnich jest w dużym stopniu borykaniem się ze sprawami technicznymi, to przeżywana od strony duchowej daje poczucie radości z bycia dla innych. Wypowiedź Edyty uzupełnili Beata i Jarek Bernatowiczowie, odpowiedzialni za Diakonię Oaz Rekolekcyjnych Domowego Kościoła Archidiecezji Warszawskiej (DOR DK). Mówili o trosce, z jaką należy pochylać się nad tym, by rekolekcje były organizowane zgodnie z charyzmatem Ruchu. Aby to osiągnąć, trzeba nim żyć, utrwalać charyzmat w sobie poprzez formację własną, lekturę, uczestnictwo w spotkaniach organizowanych przez Centralną Diakonię Oaz Rekolekcyjnych Ruchu Światło-Życie (CDOR). Przygotowanie i prowadzenie warsztatów dla par prowadzących rekolekcje ewangelizacyjne czy warsztatów dla par prowadzących rekolekcje letnie określili mianem „służby czasem”. „Zaangażowanie w diakonię uczy pokory” - stwierdzili krótko - ”Pan na niej buduje swoje dzieło i odpłaca po stokroć”. Małżeństwo zakończyło swoje świadectwo zachętą do samodzielnego stawiania się do dyspozycji parze diecezjalnej/DOR DK, jeżeli komuś choćby tylko przemknęła przez głowę myśl posługiwania na rekolekcjach.
„Służba jest zawsze szansą na to, by duchowo wzrastać” - podsumowali swoje wystąpienie Kasia i Piotr Czublunowie animatorzy Diakonii Pilotażu DK, którzy opowiedzieli w paru słowach o dwuletnim cyklu prowadzonych przez siebie spotkań dla par pilotujących nowe kręgi. Towarzyszył im duchowy opiekun Diakonii, ks. Jarosław Stolarczyk, dając tym samym poznać, że praca w diakoniach opiera się często na ścisłej współpracy świeckich i księży, zanurzonej we wzajemnej modlitwie.
Doświadczeniem, że jedynie swoimi siłami nie jesteśmy wstanie sprostać wymaganiom dotyczącym opieki i wychowania dziećmi, dzielili się Aneta i Krystian Tyrańscy - nowi odpowiedzialni Diakonii Wychowawczej, przygotowującej osoby do pełnienia tej posługi, głównie podczas rekolekcji letnich i śródrocznych. Z głębokim przekonaniem świadczyli oni o jedynym, niewyczerpalnym źródle siły, z którego każdy wezwany do działania może bez końca nabierać, a którym jest sam Jezus Chrystus. On umacnia, On daje poznać dar, jaki ukrył w powierzonych pod opiekę dzieciach.
Posługę w Diakonii Życia przybliżyli nam Krzysztof i Ewa Werner-Malento. „Poznajemy, że najbardziej naszych słuchaczy, młodzież czy dorosłych, pociąga, buduje i przekonuje nasze osobiste świadectwo życia.” Istnieje ogromna potrzeba takiego małżeńskiego świadectwa szczególnie w odniesieniu do ludzi młodych, zwłaszcza tych, którzy przygotowują się do sakramentu bierzmowania.
O tym, jak ważne jest bycie autentycznymi przed ludźmi, do których wychodzi się z posługą ewangelizacji, przypomniała Kinga Najkowska z Diakonii Ewangelizacji. Uczestnictwo w diakonii daje motywację, by głosić Jezusa. Gdy wychodzę do tych, którzy Go nie znają, gdy mówię o Nim, to tak jakbym rozdawała innym światło Bożej obecności.”
„Służę, więc jestem” - Zuzanna Szpura z Diakonii Liturgicznej przypomniała słowa ks. Franciszka Blachnickiego, zapraszając jednocześnie wszystkich, także panie, do zaangażowania się w tę diakonię, w której „służąc wpatrujemy się w to, co Najświętsze, w Tego, który daje początek wszystkim innym działaniom.”
Do podjęcia pracy w Diakonii Wyzwolenia zachęcał Paweł Terlikowski, jeszcze raz podkreślając wagę składania na zewnątrz osobistego świadectwa bycia ludźmi wolnymi w Chrystusie.
Albert Dylewski przybliżył pokrótce Diakonię Formacji Diakonii, pełniącą wewnętrzną posługę wobec innych diakonii poprzez formowanie animatorów.
Z Diakonii Modlitwy, przez osobę Władka Rewuckiego, przekazane nam zostało gorące zaproszenie do włączenia się w dzieło dynamicznego jej ożywienia, zwłaszcza przez osoby szczególnie powołane do tej posługi przez Ducha Świętego.
Po tej części spotkania zostaliśmy podzieleni na nieco mniejsze, ale nadal pokaźne grupy: młodzieży, animatorów DK pełniących posługę po raz pierwszy, animatorów DK bardziej zaprawionych w bojach. Piszącym to sprawozdanie wypadło uczestniczyć w spotkaniu, w czasie którego para diecezjalna Marcin i Kasia Piaseccy przedstawili garść statystyk obrazujących dynamikę działania DK w naszej diecezji. Zwrócono uwagę na niski procent małżeństw DK, które przeszły formację podstawową (jest to zaledwie 11%). W porównaniu do poprzedniego roku formacyjnego widoczny jest także spadek liczby kręgów na etapie pilotażu. Naszą troską powinno być konkretne dzielenie się tym, co Domowy Kościół nam daje, aby zachęcić nowe małżeństwa do zapoznania się bliżej z naszą drogą formacji. Szansą na zmianę tej sytuacji są także rekolekcje ewangelizacyjne organizowane w ciągu roku w wielu miejscach w pobliżu Warszawy, na które można zapraszać także małżeństwa dotychczas nie związane z naszym Ruchem.
„Jeżeli w Kościele jest tylko jeden pasterz, który wszystko robi, i bierne owieczki, które są odbiorcami, to Kościół nie wzrasta. Musi zaistnieć „diakonia”, czyli wszyscy muszą służyć, rozpoznać swoje zadanie, wtedy dopiero powstaje całość” (ks. Fr. Blachnicki „Sympatycy czy chrześcijanie”)
Ważnym elementem Dnia Wspólnoty animatorów i diakonii było dzielenie się życiem w małych grupach. Ks. moderator DK AW Andrzej Pawlak we wprowadzeniu do dzielenia postawił nam dwa pytania, wymagające bardzo konkretnych odpowiedzi: „W jaki sposób nasz macierzysty krąg może podjąć lub już podjął służbę w parafii lub na rzecz Domowego Kościoła? Jaki rodzaj służby rozeznajemy i moglibyśmy zaproponować, jako aktualni animatorzy kręgu, małżeństwom nam powierzonym, dla dobra Kościoła i dla ich duchowego wzrostu, w zgodzie z posiadanymi przez nich talentami i umiejętnościami?”
Ostatnim punktem przewidzianym w programie było spotkanie w rejonach DK. Pary rejonowe przekazały animatorom ze swoich rejonów plany na najbliższy rok formacyjny, pomysły na usprawnienie obiegu informacji, grafik wspólnych spotkań modlitewnych oraz zapewnienie o gotowości pomocy przy każdej nadarzającej się potrzebie związanej z jakimikolwiek trudnościami w formacji. Opuszczając gościnne progi piaseczyńskiego domu parafialnego można było zaopatrzyć się w materiały formacyjne i rozmaite pozycje książkowe, przygotowane przez Diakonię Słowa, w tym także książki ks. Franciszka Blachnickiego, z których pochodzą użyte powyżej cytaty.
Tereska i Kuba Tworzydłowie
z rejonu Grodzisk
