Refleksje na podstawie tekstów liturgicznych na Niedzielę Świętej Rodziny
Patrząc na świętą rodzinę chcemy uczyć się jak tworzyć dobrą rodzinę. Święta Rodzina jest dla nas wzorem: „Boże, Ty w Świętej Rodzinie dałeś nam wzór życia, spraw, abyśmy złączeni wzajemną miłością, naśladowali w naszych rodzinach jej cnoty i weszli do wiecznej radości w Twoim domu.” To kolekta Eucharystii.
Jak zbudować trwałe małżeństwo i rodzinę? Co trwale łączy ludzi? Kolekta mówi nam: MIŁOŚĆ. Złączeni wzajemną miłością. To co daje trwałość rodzinie to miłość. A co to jest miłość? Trzeba zajrzeć do hymnu o miłości św. Pawła (1Kor 13,1-13): Miłość cierpliwa jest (…), wszystko znosi, wszystko przetrzyma… Miłość łączy ludzi i to łączy aż do śmierci. Miłość jako postawa, którą trzeba ciągle kształtować. Gdy byłem dzieckiem… Miłość dziecka to miłość nastawiona na branie. Dziecko pragnie być kochane i to pragnienie nie gaśnie w człowieku. Potrzeba jednak kształtować w sobie postawę dojrzałej miłości polegającej nie tylko na otrzymywaniu, braniu, ale również na dawaniu miłości. Kiedy zaś stałem się mężem, wyzbyłem się tego co dziecinne. Dojrzała miłość polega na dawaniu. Sobór Watykański mówi: człowiek (…)nie może odnaleźć się w pełni inaczej jak tylko poprzez bezinteresowny dar z siebie samego. Posiadać siebie w dawaniu siebie.
…naśladowali w naszych rodzinach jej cnoty. Jakie to cnoty Świętej Rodziny, które mamy naśladować? Mówi nam o tym dzisiaj Słowo Boże.
Pierwsze czytanie mówi o szacunku do rodziców. Ten szacunek odnosi się także do dorosłych dzieci. Synu, wspomagaj swego ojca w starości, nie zasmucaj go w jego życiu. A jeśliby nawet rozum stracił, miej wyrozumiałość, nie pogardzaj nim, gdy jesteś w pełni sił. Słyszałem kiedyś takie stwierdzenie, że dzieci uczą się odnoszenia do swoich rodziców patrząc w jaki sposób oni traktują swoich rodziców czyli dziadków. Jak traktujesz swoich rodziców tak twoje dzieci będą traktować ciebie.
Drugie czytanie, które jest także w Obrzędach Sakramentu Małżeństwa, podaje wskazania odnośnie życia małżeńskiego i rodzinnego. Znosić siebie i wybaczać. Przypomina się książka jaką napisał Jean Vanier Wspólnota miejscem radości i przebaczenia. Wydaje się, że wielu zapomina, iż małżeństwo jest wspólnotą radości, ale i przebaczenia. Małżeństwo nigdy nie będzie ciągiem radości. Jesteśmy grzeszni. Ranimy siebie nawzajem. Potrzebne jest przebaczenie. Gdzie razem żyją ludzie, tam konieczne jest przebaczenie. W małżeństwie i rodzinie szczególnie. Jest takie magiczne słowo, dziś strasznie zapomniane, które jest prośba o przebaczenie: Przepraszam.
Napominajcie samych siebie. Życie we wspólnocie zwłaszcza rodzinnej to odpowiedzialność za siebie nawzajem. Na tym polega miłość. Kto kocha ten wymaga i napomina. Tu pojawia się wielka sprawa wychowania. Zarówno wychowania dzieci jak i wychowania małżonków nawzajem. Wychowuje się dzieci, ale i dorosłych.
Bądźcie wdzięczni. Wdzięczność to droga do szczęścia. Wdzięczność Bogu i ludziom. Straszne jest życie z człowiekiem niewdzięcznym. Rodzina to szkoła wdzięczności.
Słowo Chrystusa niech w was przebywa… Trwałą rodzinę można zbudować na fundamencie Słowa Bożego. Dom na skale to dom oparty na słuchaniu Słowa Bożego i wypełnianiu go. Czytanie Słowa Bożego w rodzinie to opieranie życia rodzinnego o mocny fundament. W Świętej Rodzinie z Nazaretu było Słowo, które stało się ciałem. Rodzina, w której jest obecne Słowo Boże to święta rodzina na wzór rodziny z Nazaretu.
ks. Andrzej Pawlak
moderator diecezjalny DK AW
