Formacja dzieci i młodzieży może, a wręcz musi być naszą sprawą i przedmiotem naszego zaangażowania. Takie wnioski płyną ze spotkania dla osób zainteresowanych organizowaniem oazowych grup dziecięcych i młodzieżowych w swoich parafiach, jakie miało miejsce w sobotę, 19 października 2013, w parafii p.w. św. Jakuba. Potwierdzeniem wagi tematu była obecność w komplecie wszystkich osób pełniących posługę na szczeblu diecezjalnym – spotkanie poprowadzili bowiem para diecezjalna, Monika i Radek Galbarczykowie, oraz ks. Andrzej Pawlak – moderator diecezjalny DK AW i ks. Paweł Witkowski – moderator diecezjalny Ruchu Światło-Życie AW.

Siła Ruchu Światło-Życie polega na tym, że łączy różne jego gałęzie, które mogą się wzajemnie wspierać i ubogacać. Bez świadectwa małżeństw, młodzież może traktować przygodę z wiarą podobnie do harcerstwa – jak coś, z czego się z czasem wyrasta (ten problem dostrzegał już Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki), a z kolei bez grup młodzieżowych, dzieci małżeństw z DK, w krytycznym momencie, kiedy próbują poszerzać zakres samodzielności, mogą być pozbawione rówieśniczego środowiska wzrastania w wierze.

Na przestrzeni lat, relatywnie zwiększyło się znaczenie Domowego Kościoła - gałęzi rodzinnej w ramach całego Ruchu Światło-Życie. Dwadzieścia lat temu, na Dniach Wspólnoty pojawiały się pojedyncze małżeństwa ginące w tłumie młodzieży, a obecnie dorosłych jest czasem więcej niż młodych. Oznacza to, że na naszych barkach zaczyna także spoczywać większa odpowiedzialność za pozostałe gałęzie Ruchu (wspomniał o tym ks. kard. Kazimierz Nycz, kiedy po raz ostatni był z nami na powakacyjnym DDW w Niepokalanowie). Patrząc realistycznie, trudno oczekiwać, że to młodzież oazowa, obecnie niezbyt liczna, zajmie się prowadzeniem spotkań dla naszych dzieci. Wręcz przeciwnie, to my, nabrawszy liczebności i okrzepłszy w formacji, powinniśmy podjąć odpowiedzialność za tworzenie grup Oazy Dzieci Bożych, a nawet Oazy Nowej Drogi (dla gimnazjalistów).

Małżeństwa z DK ze Starej Iwicznej, macierzystej wspólnoty Moniki i Radka, dały nam konkretny przykład, że da się to zrobić i przynosi to wspaniałe efekty. Możliwość poznania ich doświadczeń była bardzo ważnym elementem spotkania. Dwie, a w późniejszym okresie cztery osoby, kierując się natchnieniem Ducha Świętego, rozpoznając konkretną potrzebę i nań odpowiadając, przyczyniły się do utworzenia w parafii gałęzi dziecięcej i młodzieżowej Ruchu Światło-Życie, która obecnie grupuje ok. 20 uczestników, w których formują się zarówno dzieci małżeństw z Domowego Kościoła jak i spoza DK.

Podejmując swoją posługę, Monika i Agnieszka liczyły, że angażują się na jakieś trzy miesiące (a potem znajdą animatorów młodzieżowych), a trwają w niej już ponad trzy lata, przy czym w miarę wzrostu liczebności grup wsparli je Beata i Radek. Zaczęły od rozstrzygnięcia, że wysyłanie dzieci do sąsiednich parafii (gdzie istniały grupy dziecięce) nie jest dobrym rozwiązaniem – jest sprzeczne z wyraźnie parafialnym modelem Ruchu oraz zwykle osłabia determinację rodziców. Następnie uzyskały pełne poparcie księdza proboszcza oraz zwróciły się o poparcie do duchowego patrona – bł. Jana Pawła II. Nie nastawiały się na szybkie efekty, ale raczej na długi marsz. Dlatego postanowiły zacząć od najmłodszych. W Niedzielę Miłosierdzia Bożego 2009 zaprosiły na sobotnie „Spotkania z Jezusem” dzieci od klasy drugiej do szóstej podstawówki. Ze względu na to, że Oaza Dzieci Bożych jest zasadniczo przeznaczona dla dzieci od klasy czwartej (do szóstej), a zgłosiło się wiele dzieci młodszych (z uwagi na pewne ożywienie religijne rodzin w czasie przygotowania do I Komunii Św. lub rocznicy), do wakacji i przez cały następny rok prowadziły autorskie spotkania w dużej grupie, odrobinę różnicując część zajęć zależnie od wieku. Następnie na bazie tych spotkań powstały regularne grupy Oazy Dzieci Bożych (ODB) i Oazy Nowej Drogi (OND) dla tych, którzy osiągnęli wiek gimnazjalny. Zwłaszcza dla dzieci ze starszych klas, w miarę możliwości, rozdzielone zostały spotkania dla dziewczynek i chłopców – bo, jak stwierdził Radek – „inaczej dziewczyny pilnością i starannością zawsze rozłożą chłopaków na łopatki”.

Jak zostało zauważone na spotkaniu, materiały do prowadzenia spotkań ODB (diecezjalne) i OND (ogólnopolskie) są bardzo dobre – nie trzeba odkrywać Ameryki, wystarczy dobra wola i praktycznie każdy może z nich poprowadzić doskonałe spotkania. Dodatkowo, uczestnicy ODB mają własne notatniki – w postaci kart do wpinania do segregatora. Oczywiście, prowadzenie spotkań przez dorosłych, zwłaszcza dla młodzieży, może nieść pewne trudności. Trzeba stale dbać o to, żeby być animatorem, a nie nauczycielem, a także o to, by spotkania nie przekształciły się w jeszcze jedną godzinę katechezy. Zwłaszcza w przypadku gimnazjalistów (OND), należy też zdecydowanie unikać animowania własnych dzieci. Jednak nawiązanie typowych więzi animator-grupa jest absolutnie możliwe także w przypadku, gdy animatorem (z konieczności) jest osoba dorosła.

Podobnie jak kręgi DK, także grupy Dzieci Bożych i Oazy gimnazjalnej nie mają wyłącznie wymiaru parafialnego. W wakacje są dla nich na szczeblu diecezjalnym organizowane rekolekcje. Zajmują się tym od wielu lat ks. Paweł Witkowski oraz Irena Bołtruszko (która w drugiej części także dotarła na spotkanie i wyczerpująco odpowiedziała na wiele pytań). Rola dorosłych w animowaniu grup dziecięcych i młodzieżowych nie obejmuje rekolekcji wakacyjnych, więc kadry animatorskiej trzeba poszukiwać praktycznie od początku roku. Ks. Paweł zaapelował też o przekazywanie informacji o potrzebach rekolekcyjnych (liczbie dzieci i młodzieży) z dużym wyprzedzeniem czasowym.

Spotkanie utwierdziło mnie w przekonaniu, że w celu przywrócenia liczebności gałęzi młodzieżowej konieczne jest zaczynanie pracy w modelu oazowym na znacznie wcześniejszym etapie niż kiedyś – czyli swoista praca u podstaw. Jak zaczniemy z dziećmi, to po kilku latach będziemy mieć także prężne wspólnoty młodzieżowe – i nie będzie problemu z diakonią wychowawczą ;-)

Dziękujemy za zorganizowanie spotkania!

Janek Mickiewicz

DK w par. p.w. św. Józefa w Józefosławiu
Rejon Nadwiślański