Szczęść Boże,

Przyjazd na Oazę Rodzin I stopnia odkładaliśmy dwa lata. Usprawiedliwialiśmy się, że: „dzieci za małe”, „urlop nie w tym terminie”. Mieliśmy opory, aby otwierać się przed obcymi osobami, obawialiśmy się o warunki lokalowe. W tym roku zdecydowaliśmy się na wyjazd do Szczawnicy na dwutygodniowe rekolekcje. Jednak na 10 dni przed wyjazdem nasza córka skręciła nogę. Gdy przez tydzień leżała z bólem w łóżku, zastanawialiśmy się, czy nie wycofać się. Teraz po rekolekcjach widać, jakie te wszystkie usprawiedliwienia i obawy były małostkowe.
Jadąc na rekolekcje, chcieliśmy przede wszystkim pozbyć się wewnętrznych niepokojów powodujących u nas napięcia rodzinne. Teraz wiemy, że był to strach przed poznaniem prawdziwej woli Bożej wobec nas.

Na Oazie doświadczyliśmy co znaczy świadomie przyjąć Chrystusa jako naszego Pana i Zbawiciela. Dodatkowa rozmowa z księdzem moderatorem uświadomiła nam, że aby prawdziwie wdrożyć tę decyzję, musi ona stać się mottem i celem naszego dalszego życia. Wiemy, że będzie to codzienna walka, ale nie jesteśmy w niej osamotnieni. Duch Święty będzie nas umacniał i z modlitwą jesteśmy w stanie uzyskać ten spokój.
Inny owoc rekolekcji dotyczył naszego małżeństwa. Ku naszemu zaskoczeniu, wspólnotowa modlitwa małżeńska była dla nas przykrym doświadczeniem. Nie potrafiliśmy się prawdziwie otworzyć, przyznać się do naszej miłości. Podczas dialogu małżeńskiego byliśmy tym bardzo zaniepokojeni i zasmuceni, ale Pan Bóg widocznie w taki sposób chciał nam pokazać, że zaniedbaliśmy naszą jedność małżeńską. Choć dialogów odbyliśmy wiele, to tę prawdę odkryliśmy dopiero na rekolekcjach. Poleciliśmy tę intencję modlitwie wstawienniczej i będzie ona naszą regułą życia.

Wnioski z przeżytych rekolekcji oazowych, sprowadzają się do jednego: nasze postępowanie wynika ze zbyt małego otwarcia się na działanie w nas Ducha Świętego. Świadomość tego i podjęcie konkretnych postanowień jest dla nas prawdziwym darem oazy w Szczawnicy w 2011 roku.

Chwała Panu!

Edyta i Jacek Łuczak