Szczegóły

Małgorzata i Grzegorz Flisowie

Opublikowano: 13 wrzesień 2017

Siła i moc nasza w Tobie!

„Ty jesteś mocą ludu swego” – śpiewaliśmy z mocą w piosence oazy 13. dnia rekolekcji na Dniu Wspólnoty w Ludźmierzu, jak również wiele razy wcześniej i później. „Siła i moc nasza w Tobie” – wykrzykiwaliśmy słowa refrenu, czując głęboko w sercu, że to wszystko prawda, że to Pan - nasz Bóg siłą swego ramienia, walcząc o nas i za nas w czasie tych dwóch tygodni rekolekcji II stopnia w Pyzówce, rzeczywiście wyprowadza nas z naszych niewoli i wskazuje drogę do Ziemi Obiecanej. „Idzie przed nami w dzień jak słup obłoku, by nas prowadzić drogą, w nocy zaś jako słup ognia, aby nam świecić, byśmy mogli iść i w dzień, i w nocy” – jak czytaliśmy w czasie Jutrzni zapalając świecę oazy. I zaprawdę szedł przed nami, a my za Nim, we dnie, a czasem także i w nocy. Ale po kolei…

Do Pyzówki k. Nowego Targu przyjechało w sumie 20 małżeństw, z czego 4 pełniły funkcję par animatorskich, dwie łączyły uczestnictwo z muzykowaniem, jedna nas prowadziła, a jedna przy pomocy zaangażowanej młodzieży zajmowała się naszymi dziećmi. Moderatorem na rekolekcjach był ks. Paweł Witkowski, który z ogromnym zaangażowaniem i poświęceniem prowadził nas „laską drewnianą” i dbał o to, by wszystko odbywało się zgodnie z charyzmatem Ruchu Światło-Życie. Wraz z księdzem towarzyszyli nam w tym Exodusie Agnieszka i Bartek Zawiszowie jako para prowadząca. Diakonii wychowawczej przewodzili Aneta i Krystian Tyrańscy, a animatorami byli Magda i Grzegorz Marciniukowie, Kasia i Grzegorz Słowińscy, Ania i Tomek Stankiewiczowie oraz Ala i Wojtek Świerczowie. Z diecezji warszawsko–praskiej przygarnęliśmy dwie pary muzyczne, a wszystkie pozostałe pary były z archidiecezji warszawskiej.

Rekolekcje przeżywaliśmy od 15 do 31 lipca w domu o nazwie „Szeligówka” z oszałamiającym widokiem na Tatry. Zarówno gospodarze jak i pogoda nas rozpieszczali. Ci pierwsi, pysznym jedzeniem i troską, pogoda zaś pięknym słońcem lub deszczem zawsze taktownie kończącym się parę godzin przed kluczowymi wydarzeniami dnia np. Exodusem czy Dniem Wspólnoty.

O miejsca na tegorocznych „dwójkach” nie było łatwo i być może dlatego motywacja uczestników była ogromna. Z zapałem chłonęliśmy wiedzę o liturgii, zwłaszcza eucharystycznej, od razu stosując ją każdego dnia przy ołtarzu. Kręgi biblijne wskazywały nam konkretne biblijne aspekty naszej liturgicznej inicjacji, gdy szczegółowo zagłębialiśmy się w lekturę Księgi Wyjścia zwanej też Ewangelią Starego Testamentu. Dzięki kręgom także na sakramenty spojrzeliśmy w nowym świetle, zwłaszcza gdy przyszło nam odnowić przyrzeczenia chrzcielne i małżeńskie, celebrować we wspólnocie Liturgię Sakramentu Pokuty, czy najpiękniej i najpełniej jak umieliśmy przeżywać Eucharystię. Stół Słowa zastawił dla nas Pan Bóg suto w tym błogosławionym czasie, a jego bogactwo odkrywaliśmy oprócz Eucharystii, także w czasie celebracji Słowa Bożego. Podczas szkół liturgiczno-rodzinnych dowiadywaliśmy się jak rodzinnie przeżywać rok liturgiczny, czerpiąc mnóstwo adwentowych, bożonarodzeniowych, wielkopostnych czy wielkanocnych inspiracji do zastosowania we własnych domach i rodzinach. Niezwykłym przeżyciem był nasz rekolekcyjny Exodus, poprzedzony zjedzoną pospiesznie wieczerzą z własnoręcznie przygotowaną macą i jabłkowym charosetem oraz gorzką rukolą i inną zieleniną maczaną w wodzie słonej od łez wylanych w niewoli „Egiptu”… Co krok to symbol! A później ta wędrówka ze starszymi dziećmi w rytm stukającej laski księdza Mojżesza, o przepraszam, Pawła przez napełnione parę godzin wcześniej deszczem kałuże, pod rozgwieżdżonym niebem, za światłem Paschału. Słuchanie Słowa i gromkie „Hosanna” w tle „Pieśni Mojżesza” nad brzegiem „Morza Czerwonego” czyli w naszych warunkach - szemrzącego strumyka, gdyśmy odnawiali nasze przyrzeczenia chrzcielne. I wreszcie szczyt tej nocy Eucharystia, gdy radość Zmartwychwstania walczyła z utrudzeniem wcześniejszą wędrówką i przemożną sennością.

Również piesza pielgrzymka części z nas (reszta pojechała samochodami) na dzień wspólnoty do oddalonego o 7 km Ludźmierza była wielkim przeżyciem. Gdy mimo niepomyślnych prognoz słońce świeciło cały czas, a wychowany na pielgrzymkach Przemek doskonale zadbał (wraz z Tomkiem) o nasze bezpieczeństwo. Gdy uwieńczeniem trudów pielgrzymowania było doświadczenie bogactwa Oazy Wielkiej, tego tygla różnych diecezji, wieków i stanów, obecności wśród nas ks. bp. Andrzeja Siemieniewskiego z diecezji wrocławskiej i podjęcia przez wielu z nas dzieła Krucjaty Wyzwolenia Człowieka.

Mnóstwo przeżyć stało się naszym udziałem w czasie tych 15 dni: dotkliwe doświadczenie naszych zniewoleń, ale także kojące odkrycie Boga bliskiego - Boga, który nas wybawia, wzywa, posyła i za nas walczy i zwycięża. Perspektywa Ziemi Obiecanej, ale i trudy drogi przez pustynię. Zmęczenie przeplatające się z radością; ciemności nocy, lęku z doświadczeniem cudu przebaczenia, uzdrowienia, jedności. I to poczucie wspólnoty, wzajemnej życzliwości i akceptacji, troski i wsparcia towarzyszące nam każdego dnia.

Dziękujemy Panu Bogu za ten czas, animatorów, ks. Pawła, diakonię wychowawczą, gospodarzy, wszystkich tych, którzy nam pomogli w organizacji tych rekolekcji, a przed wszystkim za uczestników. Oby Pan Bóg, „który nas wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli” umacniał nas w powziętych postanowieniach, żywił w czasie drogi przez pustynię naszej codzienności i wlewał nadzieję, że gdzieś u kresu tej drogi czeka Ziemia Obiecana, a w niej przygotowane miejsce dla każdego z nas.

Agnieszka i Bartek Zawiszowie
para prowadząca

Świadectwa ==>>

Szczegóły

Małgorzata i Grzegorz Flisowie

Opublikowano: 12 wrzesień 2017

W dniach 4-20 sierpnia, przeżywaliśmy OR I st. w Gosławicach, w Domu Rekolekcyjnym ss. kanosjanek. Przez piętnaście dni mieliśmy okazję realizować program opracowany przed laty przez ks. Franciszka Blachnickiego, dla małżeństw, które zaczynają swoją drogę w DK. Dla uczestników były to faktycznie pierwsze rekolekcje. Musimy przyznać, że wszystkie małżeństwa podeszły do programu bardzo rzetelnie. Mimo, że nasz turnus nie mógł narzekać na brak małych dzieci, wszyscy sumiennie uczestniczyli w poszczególnych punktach dnia, poczynając od Jutrzni, a kończąc na wieczornym Apelu Jasnogórskim. 

Rolę moderatora pełnił ks. Piotr Wierzbicki, od lat oddany RS-Ż. Wspierał nas swym zaangażowaniem i troską o zachowanie ducha rekolekcji. Poczynając od Jutrzni, przez Eucharystię, poszczególne nabożeństwa, a także szkołę modlitwy, sprawiał, iż małżeństwa mogły w pełni poczuć charyzmat rekolekcji. Miał zawsze czas dla każdego z nas, nigdy nie odmawiał pomocy, a jego wielkie serce i wiedza o ruchu były ogromną pomocą i wsparciem.

W sumie nasz grupa liczyła 86 osób, z czego 37 stanowiły dzieci, nad którymi czuwała świetnie zorganizowana diakonia wychowawcza, licząca 11 osób. Nie mamy wątpliwości, że gdyby nie ta diakonia, składająca się w zdecydowanej większości z harcerzy, realizacja programu oraz właściwe przeżycie rekolekcji przez wielu rodziców byłoby wręcz niemożliwe. Dziękujemy zatem: Bogusi Orłowskiej, Weronice Rządkowskiej, Zuzi Świć, Patrycji Kuch, Mai Skowrońskiej, Szymonowi Świć, Jędrkowi Greszcie oraz dwóm młodym pomocnicom Kini Paleczek oraz Marcysi Greszcie. Pod ich okiem dzieci, prócz własnej formacji, miały też okazję zmierzyć się z zadaniami typowo harcerskimi. Jednym z nich było zapoznanie się w przedstawicielami lokalnych władz, przedstawienie naszej grupy i zrobienie sobie zdjęcia z wójtem. Zadanie zostało wykonane na medal, a zachwycony wójt zorganizował dla nas wieczornego grilla.

Sprawne poprowadzenie rekolekcji to w dużej mierze zasługa animatorów. Mieliśmy szczęście, że pojechały z nami wspaniałe małżeństwa, niejednokrotnie o długim stażu i doświadczeniu oazowym. Z takimi animatorami, jak Iza i Irek Greszta, Asia i Tomek Bęza, Gosia i Mariusz Paleczek oraz Asia i Bernard Fugas, organizacja rekolekcji, które prowadziliśmy pierwszy raz, poszła nad wyraz sprawnie. Ogromnym wsparciem okazała się również obecność dwóch kleryków, Czarka Janiszewskiego i Michała Kisiela. Mieli świetny kontakt z dziećmi, dzielnie wspierając diakonię wychowawczą, jak i z dorosłymi, w czasie szkoły modlitwy, służbie liturgicznej czy też podczas spotkań kręgów. Nie można oczywiście nie wspomnieć o Tomku Lipińskim, naszym muzycznym, obdarzonym ogromnym talentem, a także poczuciem humoru i anielską wręcz cierpliwością. Przez piętnaście dni starał się w nas obudzić zamiłowanie do śpiewu, który, jak sam niejednokrotnie powtarzał, jest najgłębszą formą modlitwy. Patrząc na zaangażowanie uczestników i niezwykłą aktywność na próbach, nie mamy wątpliwości, że duch muzyczny został w nas obudzony.

Pierwsze dni oazy, to zatrzymanie się nad czterema prawdami życia duchowego, zwieńczone pierwszym szczytem, którym jest przyjęcie Jezusa jako Pana i Zbawiciela. Ks. Piotr podczas Komunii św. zwracał się do każdego z nas po imieniu. Pochodząc słyszeliśmy więc słowa: „Rafale, Magdo, Irku, Gosiu…. Ciało Chrystusa”. Następne dni prowadziły nas do uroczystego odnowienia sakramentu chrztu. Był to moment zastanowienia się nad tym, co chrzest zmienił w naszym życiu. Podczas trzeciego szczytu - Dnia Wspólnoty, pojechaliśmy do Łukowicy, gdzie zebrało się osiem oaz. Jako jedyni reprezentowaliśmy Domowy Kościół. Widząc tylu młodych ludzi, zdaliśmy sobie nagle sprawę, że RŚ-Ż, którego częścią jest DK, ma w sobie wielką siłę i potencjał.

Godzina świadectw po raz kolejny dowiodła, że Duch Święty działa, że wieje kędy chce. Wszyscy realizowaliśmy przecież ten sam program, chodziliśmy na te same nabożeństwa, szkoły modlitwy i życia, ale, jak się okazało, Pan Bóg do każdego z nas mówił coś innego, coś innego szeptał nam do ucha podczas Namiotów Spotkania.

Rekolekcje, to także okazja, by zaprosić gości, którzy przekażą nam coś ze swojego doświadczenia. Odwiedzili nas: ks. Wojtek Ignasiak, odpowiedzialny za Krucjatę Wyzwolenia Człowieka, Agnieszka i Bartek Juszczykowie z wykładem o chrześcijańskim kierowaniu płodnością, pisarka Gosia Nawrocka, która mówiła o zagrożeniach czyhających na nasze dzieci we współczesnej kulturze.

Oaza to czas wyjątkowy. Czas naszej wędrówki do Boga, wsłuchiwania się w Jego głos. Bo to nie On przecież potrzebuje czasu, by do nas dotrzeć, ale to my, zaprzątnięci codzienną gonitwą, pracą, wychowaniem dzieci, potrzebowaliśmy tych cudownych piętnastu dni, by wsłuchać się w Jego ciche słowa. Słowa skierowane do każdego z nas po imieniu.

Magda i Rafał Skowrońscy
para prowadząca

Świadectwo ==>>

Szczegóły

Małgorzata i Grzegorz Flisowie

Opublikowano: 11 wrzesień 2017

W dniach 14-20 sierpnia 2017 roku, w 89. osobowej grupie, przeżywaliśmy w Serpelicach rekolekcje ORAR II st. Moderatorem oazy był ks. Mariusz Żołądkiewicz, a w diakonii posługiwali Marzanna i Grzegorz Kowalscy, Agnieszka i Mariusz Powęscy oraz Agnieszka i Michał Szczęśni jako animatorzy, Zosia i Michał Kulsowie jako odpowiedzialni za stronę muzyczną, a nad ponad czterdziestką!!! dzieci czuwali Maria i Piotr Jakubowiczowie, z nieocenioną pomocą sześciorga dorosłej młodzieży.

Rekolekcje przeżywane w pięknej scenerii i bliskości przyrody przeniknięte były Duchem Bożym i Jego słowem, które dotykało nas na każdym kroku. Treści rekolekcyjne i wzajemne świadectwa życia przemieniały wszystkich i zachęcały do nieustającej pracy nad zobowiązaniami i wzrostem duchowym. Podczas godziny świadectw odkryliśmy jak wiele Bóg może zmienić w nas w tak krótkim czasie.

Diakonia rekolekcyjna służąca w cichości i otwartości na potrzeby braci, jednoczyła nas we wspólnocie. Szczególne podziękowania składamy diakonii wychowawczej. Duża grupa dzieci w różnym wieku była doskonale zaopiekowana i wprost niezwykłe było indywidualne podejście do dzieci, szczególnie tych, które wymagały więcej troski i uwagi.

Chwała Panu za ten błogosławiony czas! Wracamy do naszych codziennych spraw i obowiązków przemienieni i gotowi do wyzwań, jakie przed nami Bóg postawi.

Iza i Rafał Pytlakowie
para prowadząca

Świadectwa ==>>

Szczegóły

Małgorzata i Grzegorz Flisowie

Opublikowano: 11 wrzesień 2017

W dniach 15-31 lipca 2017 roku w pięknej miejscowości Serpelice nad Bugiem odbyły się rekolekcje pierwszego stopnia Oazy Rodzin DK. W Domu Duszpasterstwa Młodzieży „Porcjunkula” spotkało się 16 małżeństw, które chciały pogłębić swoją relację z Bogiem, na nowo usłyszeć o Jego wielkiej miłości do każdego z nas.

Każdy dzień rozpoczynaliśmy od modlitwy porannej, podczas której nasz moderator ks. Adam Wyszyński wprowadzał nas w temat dnia. Nade wszystko mogliśmy cieszyć się spotkaniem ze Zbawicielem w codziennej Eucharystii i wieczornych wystawieniach Najświętszego Sakramentu. Rozmowy ewangeliczne w kręgach oraz część konferencji prowadzili dla nas animatorzy: Asia i Grzegorz Herkowie, Asia i Piotr Kucharczykowie oraz Agnieszka i Maciek Gajewscy. Choć był to czas wakacyjny my chodziliśmy do szkoły – szkoły modlitwy i szkoły śpiewu, w które całym sercem i talentem zaangażowali się nasi klerycy: Adam Janowski i Tomek Barański. Muzycznie posługiwali Basia i Grzegorz Paziowie wraz z synami: Michałem i Krzyśkiem oraz ich przyjaciel Miłosz Gadomski. Naszą wesołą gromadką dzieci opiekowała się diakonia wychowawcza: Ania i Andrzej Zarembowie, ich syn Maciek oraz Dorota Trzaska. Diakonię wychowawczą wspierali również klerycy. Wieczorami wspólnie bawiliśmy się budując naszą małą wspólnotę.

Mieliśmy również niebywałą okazję przejść z Jezusem i Jego Matką drogę krzyżową po serpelickiej Kalwarii Podlaskiej. Jej wyjątkowość polega na tym, że jest niemal wierną kopią drogi, którą przebył nasz Zbawiciel w Jerozolimie. W marmurowych stacjach umieszczone są kamienie z Ziemi Świętej, a Kaplica Ukrzyżowania Pańskiego usytuowana jest na najwyższym wzniesieniu w serpelickich lasach. Małżeństwa przygotowały do każdej ze stacji osobiste i głębokie rozważania o tematyce małżeńsko-rodzinnej.

Rekolekcje były dla nas okazją do powiedzenie Jezusowi TAK w naszym życiu, naszym małżeństwie i w naszej rodzinie, okazją do odnowienia naszej bliskości z Bogiem indywidualnie i rodzinnie. Wielu z nas podjęło trud wyrzeczeń w ramach KWC, podjęło reguły życia podczas przeprowadzonych dialogów i doświadczyło wielkich dzieł Bożych, którymi chętnie dzieliliśmy się ze sobą podczas niezwykle głębokiej Godziny Świadectw.

Bogatsi w nowe przyjaźnie rozjechaliśmy się do domów, by z nową mocą świadczyć naszym życiem o naszym Panu i Zbawicielu, Jezusie Chrystusie.

Chwała Panu!

Agata i Jacek Skoneczni
para prowadząca

Świadectwa ==>>