Szczegóły

Małgorzata i Grzegorz Flisowie

Opublikowano: 26 maj 2017

Świadectwo, RE Ożarów Mazowiecki, 21-23.04.2017, moderator – ks. Marcin Łuczak, para prowadząca – Justyna i Marcin Loretz

Chcielibyśmy podzielić się z wami naszym świadectwem. Był to nasz pierwszy wyjazd z DK. Pojechaliśmy na rekolekcje w ciemno, jednak górę brało w nas przeświadczenie, że to nie dla nas. Mieliśmy wiele obaw i nie wiedzieliśmy, czy mamy te rekolekcje kontynuować. Nurtowało nas wiele codziennych problemów, na które bezskutecznie sami próbowaliśmy znaleźć rozwiązanie. Poza tym czuliśmy, że wyróżniamy się z racji naszego młodego wieku i niewielkiego stażu małżeńskiego. Jednak w miarę upływu czasu nasze wątpliwości zniknęły. Świadectwa uczestników, poruszane tematy o zaufaniu Bogu uświadomiły nam, że nasze problemy są tak naprawdę niczym. Pozwoliły nam inaczej spojrzeć na naszą codzienność i oddać nasze zmartwienia z ufnością Panu. Z taką myślą oraz pokojem w sercu odjeżdżaliśmy z rekolekcji, za co jesteśmy Panu Bogu i wspólnocie wdzięczni. Należą się wielkie brawa dla organizatorów.

Ula i Marcin

Szczegóły

Małgorzata i Grzegorz Flisowie

Opublikowano: 13 kwiecień 2017

Świadectwa, RE Ożarów, 10-12.03.2017, moderator ks. Maciej Wiącek, para prowadząca Anna i Marcin Brzostkowie

Dla mnie rekolekcje były odnowieniem miłości z Bogiem i mężem. Zacznę od tego, że tuż przed rekolekcjami pokłóciliśmy się z mężem dość ostro. Nie szczędziłam mężowi epitetów. To spowodowało, że straciłam chęć, żeby jechać. Miałam takie myśli: ” po co to wszystko i mamy się tam nie odzywać do siebie, a przecież to rekolekcje małżeńskie”. Po tej kłótni ogarnęło mnie duże zniechęcenie i zawołałam aktem woli: „Jezu pomóż, nie zostawiaj mnie”. Pojechałam, ale czułam się złą żoną, niedobrą matką i w ogóle złą kobietą.

Zdanie, które usłyszałam na pierwszej konferencji, mianowicie to, że nic nie możemy zrobić, żeby Bóg kochał nas bardziej i nic nie możemy uczynić, żeby kochał nas mniej, On kocha nas najbardziej zawsze, spowodowało, że topniało moje serce. Nawet z radością pobiegłam otworzyć mężowi drzwi, jak przyjechał. Jednak tuż przed snem zdążyliśmy jeszcze wymienić zdania, bynajmniej niezachęcające do pojednania. Spać położyłam się wściekła. Właściwie nie spałam pół nocy. Na drugi dzień rano „święte milczenie” małżeńskie. To zamknięcie na męża i złość zaczęła powoli mijać podczas słuchania kolejnych konferencji i świadectw. Uświadamiałam sobie, że rzeczy, które nas oddzielają od siebie wynikają z egoizmu, braku miłosierdzia, przebaczenia i oczywiście miłości. Zobaczyłam, że pewne moje pretensje do męża są tak głupie, że naprawdę nie warto o to się kłócić. Bóg Ojciec dotykał mojego serca swoją miłością, a zdanie, że "On kocha mnie najbardziej zawsze", cały czas we mnie pracowało.

Kolejnym spotkaniem z Bożą miłością i przebaczeniem była spowiedź. Podczas niej uświadomiłam sobie, że perfekcjonizm, chęć bycia idealną żoną, matką, chrześcijanką powoduje, że tak naprawdę zamykam się na miłość Bożą, bo na nią w moim mniemaniu nie zasługuję, jestem za mało dobra itd. I tu Pan Bóg znowu mi pokazał, nic nie możesz zrobić, abym kochał cię bardziej. Po prostu pozwól się kochać.

Następnym prezentem od Pana Boga była modlitwa wstawiennicza nad małżonkami. Poprosiliśmy księdza, aby pomodlił się o jedność i miłość między nami. Jak tyko ksiądz skończył modlitwę i poszliśmy na swoje miejsce, mąż chwycił mnie mocno za rękę i siedzieliśmy tam jak nowo zakochani. Dawno nie czułam takiej jedności między nami. Przeżyliśmy takie odnowienie relacji, nie mogliśmy się oderwać od siebie. Mogłabym tak w tym kościele siedzieć do rana. Pan nam pokazał, że napełnienie Jego miłością naszych serc powoduje, że my możemy kochać siebie, mimo niedoskonałości, wad, że ta Jego miłość w nas daje jedność, pokój i pozwala kochać bardziej.

Podsumowując, przyjechaliśmy na rekolekcje pokłóceni, zamknięci na siebie, a wyjechaliśmy w jedności i ponownym zakochaniu w sobie i Panu Bogu.

Monika
-----

Kiedy znaleźliśmy termin rekolekcji i okazało się, że jest też miejsce dla nas, bardzo się ucieszyliśmy. Od dłuższego czasu myśleliśmy o takim przeżyciu, ale ciągle "coś" nam przeszkadzało. Bywało też tak, że mieliśmy wewnętrzny opór. Do rekolekcji ewangelizacyjnych zachęciła nas para rejonowa, za co bardzo im dziękujemy!

Był to dla nas wyjątkowy czas. Mogliśmy spędzić trochę czasu wspólnie, bez codziennych obowiązków. Odzyskaliśmy wewnętrzną równowagę i pokój serca. W drugim dniu rekolekcji przeżyliśmy w sposób szczególny Sakrament Pokuty i Pojednania. Modliliśmy się wspólnie modlitwą o uzdrowienie za każde małżeństwo. Przekonaliśmy się, że Pan mówi do nas wprost. Już na pierwszej konferencji, usłyszeliśmy, że Bóg nas kocha osobiście, bezwarunkowo i najlepiej. Pan ma swój plan, ale my musimy wybrać. Konsekwencją grzechu jest brak Bożej miłości. Tylko Chrystus może nas zbawić. Każda konferencja zakończona była pięknym, przemawiającym do uczestników świadectwem życia. Za każdym takim świadectwem, uświadamialiśmy sobie, jak Bóg nas kocha. Czasami z czegoś niegodnego, niewygodnego dla nas wyprowadza ogromne dobro.

Wyjeżdżając czuliśmy pewien niedosyt, przydałby się nam chociaż jeden dzień, aby zbliżyć się z ludźmi, których Pan postawił na naszej drodze. Przyjechaliśmy z Poznania, nikogo więc nie znaliśmy, a czuliśmy się jak w domu, jakbyśmy znali się dłużej. Wszyscy uczestnicy byli otwarci na wszelką pomoc.

Przeżyte rekolekcje wzmocniły nas wewnętrznie i pomogły lepiej rozumieć rzeczywistość Bożej miłości. Niewątpliwie rekolekcje wzmocniły także naszą więź małżeńską i rodzinną oraz zachęciły nas do przeżycia rekolekcji dwutygodniowych.

Bardzo dziękujemy parze prowadzącej i animatorom grupy pomarańczowej, a także ks. Maciejowi.

Z Panem Bogiem

Sylwia i Leszek Moskalowie
-----

Przez kilka lat trwania naszego małżeństwa był we mnie lęk, że nasze zażyłe życie z Panem Bogiem jest po trosze fikcją. Że związanie się z jakąś wspólnotą jest prawie niemożliwe. Że wspólny wyjazd na rekolekcje graniczy z cudem. I proszę, oto jesteśmy od września w Domowym Kościele, w marcu na wspólnych rekolekcjach.

Przed samymi rekolekcjami lęków też było we mnie sporo: że dzieci się pochorują, że samochód się zepsuje, no i że na pewno przed samym wyjazdem się pokłócimy i że nic z tego. Nic z tych rzeczy jednak się nie wydarzyło. Ale... już na pierwszej konferencji pojawiły się wątpliwości innej natury „przecież ja ciągle z dzieckiem, albo za dzieckiem”. Jakim sposobem jakieś notatki robić (jak za dawnych dobrych lat). Czy ja w ogóle z tych rekolekcji skorzystam? No a mój mąż? – czy on nie wyjedzie stąd bardziej zmęczony niż przyjechał i czy nie usłyszę: „No, kobieto, raz już byłem, zobaczyłem i nigdy więcej...”

Rekolekcje jednak trwały. I o dziwo, spokojnie, bez nerwów, bez jęczenia dzieci (te zachwycone diakonią wychowawczą), bez spóźniania się na kolejne spotkania, bez kłótni. Za to z czasem na modlitwę, na drogę krzyżową (pierwszą od lat), na spowiedź, na rozmowę, na odpoczynek, na wsłuchiwanie się w Boga, w innych. Niesłychane. Pojawiło się wiele spraw, które, czułam, trzeba omodlić – i znowu niepokój: kiedy? jak? A ksiądz mówi: „będzie modlitwa wstawiennicza nad małżonkami, przygotujcie sobie intencje.” Więc ja wszystkie sprawy wyciągam, a mąż mówi: „nie, trzeba wybrać”. No dobra, to dwie... Ale żal, że reszta niewypowiedziana...Czas modlitwy. I słyszę, gdy się nad nami modlą, że te wszystkie moje sprawy wypowiadają inni. Wszystkie! Żadnej nie zabrakło. Niesamowite.

I ostatni dzień. I namiot spotkania. I te słowa: „Doskonała miłość usuwa lęk”. I już wiem, że to jest podsumowanie całych tych rekolekcji. I życia chyba. Że Pan Bóg bardzo mocno mówi do mnie: „nie bój się, zaufaj. Ja cię kocham, Ja jestem Miłością i Ja usuwam lęk. I że to też są słowa, które mają mnie uczyć, jak kochać innych, nie wzbudzając w nich lęku.

A na odjezdnym mąż mówi: jak tak miałyby wyglądać rekolekcje wakacyjne, to mogę jechać (!) Szok i niedowierzanie.

Chwała Panu!

Dobromiła
-----

Na rekolekcje ewangelizacyjne mieliśmy nie pojechać. Mimo, że bardzo chciałam, abyśmy w nich uczestniczyli, to wciąż „COŚ” stawało nam na przeszkodzie. Najpierw zbyt późno się na nie zapisaliśmy (byliśmy na 8 miejscu na liście rezerwowej), potem znajoma para musiała zrezygnować i zaproponowała nam uczestnictwo, ale zrezygnowaliśmy (mąż planował pójście do pracy w tym terminie). W dniu rozpoczęcia rekolekcji siedzieliśmy w domu - okazało się, że nasz samochód wciąż jest niesprawny (auto miało być zreperowane i mąż miał nim pojechać do pracy). Powiedziałam mężowi, że „przeczuwałam, że tak będzie i że mogliśmy się wybrać na rekolekcje, gdy zwolniło się dla nas miejsce”. Zaproponowałam, aby (korzystając z okazji, że jesteśmy razem) zacząć się wspólnie modlić i czytać Pismo Św. Pierwszy raz wspólnie się pomodliliśmy (niedawno wstąpiliśmy do DK) i Szymon zaczął czytać Biblię. Nasza 10-miesięczna córeczka spokojnie bawiła się zabawkami, ja siedziałam obok i słuchałam a mąż czytał i czytał… Gdy przestał, zadzwonił telefon od organizatorów z informacją, że zwolniło się miejsce na rekolekcjach! Pytanie - czy decydujemy się pojechać na rekolekcje - zawisło w powietrzu. Lekka panika męża: „jak to, teraz, tak na szybko?”. Było po godzinie 13-stej, a rekolekcje miały się rozpocząć o 18.30, a my byliśmy bez samochodu, bez całej kwoty na opłaty, z małym dzieckiem... Podjęliśmy szybko decyzję, że jednak jedziemy! Samochód pożyczyła nam para z naszego kręgu, która też jechała na te rekolekcje; szybko się spakowaliśmy i nawet udało nam się zdążyć na wspólną kolację.

Na tych rekolekcjach Pan Bóg mocno i wyraźnie do nas przemawiał, zarówno przez doświadczenia, sytuacje, jak i przez słowo Pisma Św. Mój mąż jeszcze kilka lat temu był osobą wątpiącą w istnienie Boga, w pewnym momencie swojego życia nawet antyklerykałem. Bardzo chciałam, aby Pan Bóg do niego przemówił, dotknął go, by doświadczenie Boga bliskiego, Boga, który nawiązuje relację, stało się także jego doświadczeniem. Na drzwiach naszego pokoju wisiała kartka z cytatem z Jeremiasza: „Ukochałem Cię odwieczną miłością” (Jr 31, 3b). Pan Bóg okazywał nam swoją miłość na wiele sposobów, mogliśmy poczuć, że Mu na nas zależy. Dzięki Opatrzności w ostatniej chwili pojechaliśmy na rekolekcje, pożyczono nam samochód, wózek dla córeczki, dostaliśmy dofinansowanie. Gdybyśmy ten weekend spędzili w domu, to byłby to dla nas czas pełen frustracji, nerwów (zepsuty samochód, zaległości w pracy, trudna sytuacja finansowa). Pan Bóg dosłownie „wyrwał” nas od tego co dołuje, z ciężkiej, domowej atmosfery oraz braku zaufania w to, że jest Ktoś kto czuwa i pomaga.

Ten marcowy weekend był wytchnieniem od szarej codzienności. Dzień rozpoczynaliśmy od spotkania z Jezusem na Jutrzni. Nasza córeczka nie sprawiała kłopotów, więc mogliśmy czynnie uczestniczyć w rekolekcjach. Był czas na spowiedź - szczerą, spokojną, bez pośpiechu. Msza i adoracja – dla mnie kameralne i osobiste. Była modlitwa wstawiennicza nad każdym małżeństwem, która nas umocniła. Wyjechaliśmy z rekolekcji z przeświadczeniem, że Pan Bóg JEST obecny i bardzo Mu na nas zależy. On wszystko widzi, zna nas najlepiej, wie którą drogą powinniśmy pójść, aby się nie pogubić. My polegamy tylko na swoich siłach, brak nam zaufania. Zmagamy się z codziennością, która tak często nas przerasta. Jezu, Ty nas prowadź!!!

Chwała Panu!

Agnieszka i Szymon Kalbarczyk
-----

Szczegóły

Małgorzata i Grzegorz Flisowie

Opublikowano: 17 marzec 2017

Świadectwo, ORAR I Rościnno, 19-24.02.2017, ks. moderator Tomasz Moch, para prowadząca Joanna i Leszek Wiwałowie

W Domowym Kościele jesteśmy od 2010 roku. W tym roku formacyjnym zostało nam rekomendowane przez parę rejonową uczestnictwo w Oazie Rekolekcyjnej Animatorów Rodzin. Zachęceni przez małżeństwo z naszego kręgu, które zapisało się na ORAR I do Rościnna w czasie ferii zimowych i my się zapisaliśmy.

Maciek:

Przeżycie i doświadczenie rekolekcji, przybliżających szczególnie charyzmat naszego ruchu, dodało mi wiary, że Pan nas prowadzi, że jest mocą i tarczą, że mam zaufać. Ciągle do mnie dociera, że zobowiązania (charyzmaty) są jednocześnie niezwykłym darem i łaską, choć tak często trudno mi w nich wytrwać. Byliśmy z czwórką dzieci (dwójka była w diakonii wychowawczej) i widziałem, że dla nich to też był dobry czas, pełen radości.

Szczególnie przemawiają do mnie słowa Jezusa wypowiedziane do św. Piotra podczas Ostatniej Wieczerzy: Tego co Ja czynię, ty teraz nie rozumiesz, ale później będziesz to wiedział. Panie prowadź!

Iga:

Ważnym odkryciem tych rekolekcji było przybliżenie mi osoby założyciela Ruchu Światło–Życie, ks. Franciszka Blachnickiego. Uświadomiłam sobie, że był to prorok naszych czasów, jego życie w Duchu Świętym ukazało mi ogromną, nieprzypadkową wartość Domowego Kościoła. Zapragnęłam poznać bliżej jego życiorys, aby móc bardziej docenić i żyć charyzmatem naszego ruchu.

Ogromne wrażenie zrobiły na mnie świadectwa osób będących członkami Krucjaty Wyzwolenia Człowieka oraz sposób przekazania idei KWC przez organizatorów rekolekcji i księdza moderatora. Dotychczas byłam kandydatem KWC. Po tych rekolekcjach zrozumiałam, że KWC jest łaską przystąpienia do wojska Gedeona, że nie mocą ludzką, lecz mocą Ducha Świętego nasze społeczeństwo może powstawać z uzależnień. Potrzeba tylko naszego „tak” otoczonego modlitwą.
Podczas rekolekcji przystąpiliśmy z mężem do KWC jako członkowie.

Bądź uwielbiony Boże we wspomnieniu tych rekolekcji.

Szczegóły

Małgorzata i Grzegorz Flisowie

Opublikowano: 17 marzec 2017

Świadectwo, Sesja o pilotowaniu kręgów, Rościnno, 13-18.02.2017, moderator ks. Rafał Czekalski, para prowadząca Roman i Grażyna Strugowie, para odpowiedzialna Katarzyna i Krzysztof Maciejewscy

Sesja o pilotowaniu kręgów w Rościnnie zaczęła się dla mnie dość niefortunnie. 9 lutego zmarł mój ojciec chrzestny, więc zamiast pakować się na rekolekcje pojechałem na Podlasie do swojego rodzinnego domu. Na dzień przed rozpoczęciem rekolekcji wróciłem stamtąd w niewesołym nastroju. Szybkie pakowanie i byliśmy z żoną gotowi do drogi, choć cień tego pogrzebu był ze mną. Pojawiły się myśli, że może by nie jechać, ale wiedzieliśmy z żoną, że bardzo często dzieje się tak, iż przed wielkim dobrem działa wielkie zło - smutek, zniechęcenie. Pojechaliśmy.

W Domu Rekolekcyjnym przywitała nas Kasia, a potem Krzysiek Maciejewscy, uśmiechnięci wskazali nam drogę do pokoju i na pierwszy punkt programu. Postawa Kasi i Krzyśka pozwoliła mi zostawić kłopoty za sobą i skupić się na rekolekcjach. Zawsze bardzo dużo czerpię, nie tylko z bogatych w treści konferencji, ale i z postawy uczestników. Przyjechali ludzie zaangażowani, pełni pasji i oni stanowili dla mnie swoistą rolę świadków, ludzi którzy dawali mi świadectwo zaangażowania. Para prowadząca, Grażyna i Roman Strugowie, głosili konferencje poparte ich bogatym doświadczeniem w ruchu oazowym. To były dla mnie nie konferencje a świadectwa.

Jesteśmy w DK kilka lat, a na wiele spraw spojrzeliśmy na nowo. Ważne były dla mnie popołudniowe spotkania gdzie rozmawialiśmy, pytaliśmy o każdą sprawę dotyczącą pracy w kręgach i te dotyczące formacji. 6 lat w DK, a ja dopiero bardzo świadomie zdałem sobie sprawę, że formacja moja i żony w Domowym Kościele trwa każdego dnia, można powiedzieć, że 24 godziny na dobę. Wcześniej często narzekałem, to mi nie wychodzi, z tym mam ciężko, a przecież zobowiązania to nasze perełki, skarby. Uśmiech Kasi i Krzyśka, Grażyny i Romana, ks. Rafała, Eli i Czarka, Ani i Andrzeja były dla mnie świadectwem radości wiary. Chcemy pilotować krąg - to owoc tych rekolekcji.

Z Wieczernicy utkwiły mi słowa o ks. Franciszku Blachnickim: "Człowiek wiary konsekwentnej". Zastanawiałem się czy ja jestem również człowiekiem wiary konsekwentnej i co to miałoby konkretnie oznaczać w moim życiu - więcej miłości i otwartości na Boga i innych. Z tymi przemyśleniami wyjechałem i trwam. Dziękuję za możliwość uczestniczenia w tych rekolekcjach i świadectwo.
-----

Podobnie jak mąż, jestem wdzięczna Panu Bogu, że dał nam możliwość uczestniczenia w sesji o pilotowaniu kręgów w Rościnnie. Po wielu latach formacji w oazie młodzieżowej i kilku latach w DK, osłabło moje zaangażowanie w rozwój duchowy, wkradła się rutyna. Na szczęście Pan Bóg potrafił temu zaradzić. Konferencje głoszone przez naszych prowadzących, Grażynę i Romka, pozwoliły mi na nowo odkryć całe bogactwo charyzmatu Ruchu Światło-Życie. Z zachwytem poznawałam pierwotny zamysł ojca Blachnickiego i siostry Skudro co do głębi formacji Ruchu Światło-Życie i jego gałęzi rodzinnej - Domowego Kościoła, jej celów, właściwego przebiegu i zamierzonych efektów. W moim sercu zrodził się nowy entuzjazm. Zrozumiałam, że Domowy Kościół to moje miejsce, moja wspólnota. Zrozumiałam, że jestem odpowiedzialna za siebie i innych oraz jak wiele zależy od mojego zaangażowania i wiernego podążania ścieżką wytyczoną przez naszych założycieli.

Bardzo wiele dał mi również codzienny Namiot Spotkania. Na rekolekcjach mieliśmy ten przywilej, że odbywał się on w kaplicy przed wystawionym Najświętszym Sakramentem. Zapragnęłam nie tylko czytać słowo Boże, ale żyć nim na co dzień. Bardzo bym chciała, by stało się drogowskazem w mojej codzienności. Z rekolekcji wróciliśmy ubogaceni i pełni zapału.

Chwała Panu!

Magda i Wojciech Idzikowie