Przesłanie po kongregacji Sekcji Diecezjalnej Stowarzyszenia Diakonia Ruchu Światło-Życie

W dniach 24-25 kwietnia odbyła się Kongregacja Sekcji Diecezjalnej Stowarzyszenia Diakonia Ruchu Światło-Życie – zgromadzenie osób, które podejmują w sposób szczególny odpowiedzialność za Ruch w diecezji. Refleksja podjęta nad sytuacją Ruchu w diecezji skłania mnie do sformułowania przesłania do wszystkich oazowiczów w Archidiecezji Warszawskiej ujętego w kilku punktach:

1. Jedność Ruchu.

Ruch Światło-Życie jest ruchem eklezjalnym, w którym przeżywamy żywą rzeczywistość Kościoła składającą się z osób różnego stanu i wieku. Dzieci Boże, młodzież szkolna, studenci, osoby dorosłe w sile wieku, starsi, osoby żyjące w pojedynkę, małżeństwa, wdowy i wdowcy, księża, klerycy, osoby konsekrowane, choć realizują formację w małych grupach właściwych dla swojego stanu i wieku, wszyscy razem stanowią jeden ruch, jedną wspólnotę Ruchu Światło-Życie. Drzewo ma wiele gałęzi, ale jest jednym drzewem. Potrzeba z naszej strony wielkiej troski o rozwój i jedność Ruchu.

2. Formacja

Formacja podstawowa oraz w diakoniach musi stawiać na pierwszym miejscu dobro osoby w myśl zasady, że człowiek jest drogą Kościoła. Trzeba o tym zawsze pamiętać! Należy się troszczyć, aby nie było „prześlizgiwania się” przez formację czy jej „zaliczania” bez rozwiązania podstawowych problemów osobowościowych człowieka. W czasie formacji podstawowej trzeba wdrażać wszystkich w postawę diakonii. Egoizm może przejawiać się również w pragnieniu ciągłego formowania siebie, bez podejmowania służby dla braci. Formacja permanentna jest obowiązkiem każdego, również animatora. Trzeba przywrócić zasadę, że każdy ma swojego animatora, czyli przewodnika na drodze.

3. Diakonia

Dojrzałym członkiem Ruchu jest ten, kto podejmuje diakonię zarówno ad intra jak i ad ekstra. Zespoły diakonii skupiają osoby różnych stanów i wieku po formacji podstawowej, dlatego też gałęzie poszczególnych stanów nie tworzą odrębnych diakonii, poza diakonią na rzecz danego stanu. I tak Domowy Kościół tworzy diakonię wspólnoty rodzinnej, do której należą pary odpowiedzialne na szczeblu kraju, diecezji, rejonu i pary animatorskie kręgów; kapłani w ramach Unii Kapłanów Chrystusa Sługi mają własną diakonię unii na różnych szczeblach; podobnie jest z Instytutem Niepokalanej Matki Kościoła.

4. Odpowiedzialny wspólnoty

Pilnym zadaniem wydaje się przygotowanie liderów, odpowiedzialnych wspólnot. To oni nadają właściwy kierunek wspólnocie. Każdy, kto podejmuje jakąś odpowiedzialność we wspólnocie czy diakonii, powinien troszczyć się o przygotowywanie następców.

Wybór odpowiedzialnego powinien dokonywać się spośród animatorów wspólnoty i przez animatorów wspólnoty. Wybór zatwierdza moderator diecezjalny.

5. Rejony

Istnienie rejonów ma na celu wzajemną pomoc wspólnot przede wszystkim w dziele ewangelizacji, ale również w innych sprawach. Dlatego też potrzeba, aby wspólnoty współdziałały ze sobą w ramach rejonów w różnych wymiarach. Wymiana darów i wzajemna służba charyzmatami nie dotyczy tylko poszczególnych osób, ale również całych wspólnot.

6. Ewangelizacja

Bardzo pilną potrzebą jest ewangelizacja, zwłaszcza ludzi młodych. Wydaje się, że wśród nich grupą szczególną są gimnazjaliści przeżywający okres buntu a jednocześnie bardzo otwarci na sprawy duchowe. Ruch w diecezji musi wyjść do nich z orędziem ewangelizacji w formie, która jest dla nich właściwa.

 

Niech Duch Święty, Duch Jedności, o którego zstąpienie na nowo wołaliśmy w czasie pielgrzymki Ruchu na placu Piłsudskiego, zapali w nas ogień gorliwości i zapału w służbie wspólnocie Kościoła oraz wszystkim braciom, zwłaszcza najmniejszym i uciśnionym.                                                   

Ks. Andrzej Pawlak

                                                   Moderator Ruchu Światło-Życie

Archidiecezji Warszawskiej