Rozważanie Benedykta XVI przed modlitwą Anioł Pański 18 października 2009r.
Dziś, w trzecią niedzielę października, obchodzony jest Światowy Dzień Misyjny, który dla każdej wspólnoty kościelnej i dla każdego chrześcijanina stanowi energiczne przypomnienie o zaangażowaniu na rzecz głoszenia i dawania świadectwa Ewangelii wobec wszystkich, w szczególności wobec tych, którzy jeszcze jej nie znają. W orędziu, jakie napisałem z tej okazji, czerpałem natchnienie ze sformułowania z Księgi Apokalipsy, która ze swej strony nawiązuje do proroctwa Izajasza: „W Jego świetle będą chodziły narody” (Ap 21, 24). Światło, o którym tu mowa, to światło Boga, objawione przez Mesjasza i odbijające się w obliczu Kościoła, przedstawionego jako nowe Jeruzalem, cudowne miasto, gdzie błyszczy w pełni chwała Boga. To światło Ewangelii, które wskazuje drogę narodom i prowadzi je ku realizacji wielkiej rodziny, w sprawiedliwości i pokoju, pod ojcostwem jedynego Boga, dobrego i miłosiernego. Kościół istnieje po to, ażeby głosić to orędzie nadziei całej ludzkości, której w naszych czasach „nieobce są wspaniałe osiągnięcia, ale która, jak się wydaje, zatraciła sens spraw ostatecznych i samego istnienia” (Jan Paweł II, encyklika „Redemptoris missio”, 2).
W październiku, a zwłaszcza w tę niedzielę, Kościół powszechny podkreśla swoje misyjne powołanie. Kierowany przez Ducha Świętego wie on, że powołany został do kontynuowania dzieła samego Jezusa, głosząc Ewangelię Królestwa Bożego, które jest „sprawiedliwością, pokojem i radością w Duchu Świętym” (Rz 14, 17). Królestwo to jest już obecne w świecie jako moc miłości, wolności, solidarności, poszanowania godności każdego człowieka, a wspólnota kościelna odczuwa w sercu pilną potrzebę pracy, ażeby w pełni zrealizowało się panowanie Chrystusa. Wszystkie jej członki i struktury współpracują na rzecz tego planu, zgodnie z odmiennymi stanami życia i charyzmatami.
