Dom Rekolekcyjny diecezji tarnowskiej w Ciężkowicach kolejny raz przyjął rodziny chcące formować się i spotykać z Panem Bogiem i ze sobą na Oazie Rodzin I stopnia. Wszystkie małżeństwa uczestniczące w tej oazie pochodziły z kręgów Domowego Kościoła archidiecezji warszawskiej.
Pan Bóg pobłogosławił ten czas i sam zadbał o cudowną diakonię animatorów. Byli z nami Joasia i Grzegorz Herkowie, Paulina i Szymon Chodkowscy, Agata i Jacek Skoneczni oraz Ania i Andrzej Zarembowie. To oni pierwsi pokazywali swą posługą i przeżyciem rekolekcji, że nawet spora gromadka własnych dzieciaczków nie jest przeszkodą, aby dawać siebie braciom i czerpać z tego radość i siłę. Ich zaangażowanie w prowadzenie kręgów, odpowiedzialność za wspólnotę, prowadzenie szkoły życia, a przede wszystkim własne świadectwo, sprawiły, że każdy uczestnik rekolekcji mógł poznać, co w praktyce oznacza bycie Nowym Człowiekiem.
Wielkim darem dla nas był ksiądz moderator. Kolejny już raz podjął się tego wyzwania ks. Sławomir Opaliński. Kompetentny, cierpliwy, gotowy do działania i posługi 24h, rozmodlony, wiarygodny, empatyczny, otwarty na ludzi, niezmęczony… – można by tak jeszcze długo wymieniać, ale wiemy, że jest też bardzo pokorny i skromny, więc na tym poprzestaniemy.
My, organizując rekolekcje, już od początku roku wielokrotnie doświadczyliśmy, że Pan Bóg bardzo stara się o nie. I nawet kiedy przyszły trudne i po ludzku niezrozumiałe doświadczenia związane z organizacją diakonii wychowawczej, przekonaliśmy się o tym. Okazało się, że dani od Boga – wspaniali, gotowi do pomocy klerycy Michał, Marek i Sebastian, cudownie radosna i kompetentna siostra Agnieszka, empatyczni Grześ i Basia oraz pełni młodzieńczego zapału Ola, Ania, Magda, Krzyś K., Krzyś P., Kuba, Maciek, Nastka pomogli rodzicom przeżyć rekolekcje, dzielnie zajmując się gromadą dzieciaków. Bardzo im za to dziękujemy.
„Kto śpiewa, ten dwa razy się modli”. A ile razy bardziej modli się ten, kto miał taką jak nasza diakonię muzyczną wie sam Bóg. Oddawana w pokorze posługa Basi Paź tak zainspirowała innych uczestników rekolekcji, że zechcieli dzielić się swymi talentami i upiększać każde nabożeństwo i modlitwę swą grą na organach, trzech gitarach, bębnie i skrzypcach. Poruszało wszystkich ich zgranie, zaangażowanie i radość (mimo chorób) stawania w gotowości do służenia braciom.
Wraz z całą diakonią staraliśmy się, aby każde małżeństwo doświadczyło na tych rekolekcjach realnej Bożej miłości objawiającej się w służących sobie nawzajem ludziach. Dla wielu osób były to pierwsze oazowe rekolekcje, nowe doświadczenie przeżywania urlopu, nie tylko z rodziną, ale przede wszystkim z Panem Bogiem. Rekolekcje to rzeczywistość „inkubatora”, w której nam dobrze, bo czujemy się zaopiekowani, troszczą się o nas inni, Jezus w tabernakulum ukryty jest na wyciągnięcie ręki i każdy dzień jest taki „przewidywalny”. Ale jednak nie do zamieszkania w Ciężkowicach nas Bóg powołuje, ale do małżeńskiej posługi w Warszawie, Piastowie, Łomiankach i wielu innych miejscach, gdzie nasz dom. Po piętnastu dniach wspólnego rozmodlenia, zabawy, wielu rozmów, nabożeństw i wycieczek wróciliśmy. Wypoczęci – być może, nasyceni rodziną – zapewne, rozmodleni – każdy na miarę własnych możliwości, wzmocnieni mocą Bożą – niezaprzeczalnie. Bo nawet jeśli jechaliśmy na rekolekcje poranieni, słabi, zniechęceni to w ten święty czas doświadczyliśmy „mocy z wysoka”, powierzyliśmy siebie i swe życie Jezusowi – naszemu Panu i Zbawicielowi. Słysząc wielokrotnie: „Nie lękajcie się”, na nowo podjęliśmy wyzwanie bycia uczniem Pana, chcemy odkrywać plan Boga wobec nas w codziennych zdarzeniach.
Pan Bóg nie powołuje uzdolnionych, ale uzdalnia powołanych – do małżeństwa, kapłaństwa, życia zakonnego. Nie zostawia nas samych i troszczy się o nas nieustannie. Z takim przeświadczeniem opuszczaliśmy Ciężkowice. I za to chwała Panu.
Ewa i Bartek Paproccy
para prowadząca
Świadectwo Rajmunda i Dominiki Wilamowskich ==>>
