jako realizacja drogi wolności i przykazania miłości
Agnieszka Dzięgielewska
Założyciel Krucjaty Wyzwolenia Człowieka – ks. Franciszek Blachnicki – uczył, że:
„Wolność człowieka polega na tym, że człowiek czyni dar z siebie, że posiada siebie w dawaniu siebie”.
„Drogą wolności jest jedynie służba, dlatego że jest ona zewnętrznym wyrazem miłości, a tylko miłość przynosi wolność”.
„Im bardziej wyjdziemy z kręgu swoich małych egoistycznych spraw, z małego własnego kramika, któryśmy sobie postawili, tym bardziej wkraczamy w rejony wolności”.
Idea wolności, realizowanej w nierozerwalnym związku z miłością, była ks. Blachnickiemu niezwykle bliska. Szczególną uwagę poświęcił on abstynencji, w której widział praktyczny sposób urzeczywistniania miłości bliźniego wobec „braci, którzy nie mogą już wyzwolić się o własnych siłach”.
Krucjata Wyzwolenia Człowieka, zwana w skrócie KWC, jest to program krzewienia abstynencji zainicjowany przez Sługę Bożego ks. Franciszka Blachnickiego oraz Ruch Światło-Życie, który został ogłoszony 8 czerwca 1979 roku w Nowym Targu w obecności Jana Pawła II. Abstynencja od alkoholu w Krucjacie to osobisty dar, podjęty dobrowolnie z pobudek miłości i odpowiedzialności za dobro drugiego człowieka.
Idea KWC jest odpowiedzią na słowa papieża Jana Pawła II zawarte w jego liście pożegnalnym do Polaków z dnia 23 października 1978 r.:
„proszę, abyście przeciwstawiali się wszystkiemu, co uwłacza ludzkiej godności i poniża obyczaje zdrowego społeczeństwa, co czasem może aż zagrażać jego egzystencji i dobru wspólnemu, co może umniejszać jego wkład do wspólnego skarbca ludzkości, narodów chrześcijańskich, Chrystusowego Kościoła”.
Stały się one bezpośrednim bodźcem i natchnieniem do podjęcia nadzwyczajnej akcji na rzecz ratowania narodu od alkoholizmu oraz innych zagrożeń.
Ruch Światło-Życie podjął inicjatywę w tej sprawie przede wszystkim dlatego, że czuje się kontynuatorem Krucjaty Wstrzemięźliwości, zwanej też Krucjatą Niepokalanej, założonej i prowadzonej przez ks. Blachnickiego w latach 1957-1960. Krucjata ta była maryjnym ruchem abstynenckim zmierzającym przez walkę z pijaństwem i rozwiązłością do odnowy człowieka i całego społeczeństwa w duchu idei św. Maksymiliana Kolbego i programu Ślubów Jasnogórskich.
Po rozbiciu przez władze świeckie idea Krucjaty Wstrzemięźliwości znalazła swój azyl w Krościenku nad Dunajcem. Po kilku latach z tej inicjatywy wyrósł oazowy ruch odnowy, zwany początkowo Ruchem Żywego Kościoła, a od 1976 Ruchem Światło-Życie. Ruch ten przejął zasadnicze treści i założenia programowe Krucjaty Wstrzemięźliwości z lat 1957-1960, pogłębiając i poszerzając je znacznie w oparciu o inspiracje II Soboru Watykańskiego.
Należy podkreślić, że Krucjata Wyzwolenia Człowieka od początku miała być samodzielnym, autonomicznym programem działania, natomiast Ruch Światło-Życie chciał i chce służyć tej sprawie ludźmi przygotowanymi do tego rodzaju apostolstwa i ewangelizacji oraz wypracowanymi i wypróbowanymi już metodami formacji i działania. Formacja Ruchu ma również prowadzić do tego, aby każdy członek Ruchu czuł się również członkiem Krucjaty.
Przez abstynencję Krucjata Wyzwolenia Człowieka rozumie całkowite i dobrowolne wyrzeczenie się alkoholu jako napoju – pod wszelka postacią i we wszelkiej ilości. Definicja ta nie obejmuje używania alkoholu w innym charakterze np. jako lekarstwa (jeśli alkohol występuje jako składnik prawdziwego lekarstwa) lub w celach liturgicznych. Również spożywanie alkoholu w potrawach np. w tortach lub w cukierkach zasadniczo nie podpada pod pojęcie abstynencji. Z tak określonej definicji abstynencji wynika, że nie chodzi tu o zwalczanie alkoholu jako takiego, ale o zwalczanie zwyczaju picia alkoholu.
Ruch trzeźwościowy Krucjaty nie uzasadnia abstynencji rygorem moralnego przymusu czy nakazu, ani nie twierdzi, że abstynencja sama w sobie jest etycznie lepsza od umiarkowanego spożywania napojów alkoholowych. Krucjata Wyzwolenia Człowieka propaguje dobrowolną abstynencję z motywów nadprzyrodzonych i społecznych głównie dlatego, że uważa ja za skuteczny środek do osiągnięcia celu, jakim jest zwalczanie społecznej klęski alkoholizmu.
Z naukowo pewnej przesłanki, że zachowanie całkowitej dozgonnej abstynencji jest jedynym środkiem ratunku dla nałogowych alkoholików, wynika postulat dobrowolnej abstynencji tych, którzy chcą podać rękę braciom dotkniętym nieszczęściem alkoholizmu. Takich ludzi skupia KWC i dlatego tylko gotowość praktykowania abstynencji z miłości „ku słabym braciom” może stanowić kryterium przynależności do Krucjaty. Abstynencja godzi przy tym skutecznie w panujący u nas towarzyski przymus picia, jest czynem odwagi i wolności oraz czynem wyzwalającym.
Ideą Krucjaty jest odkrycie ludzkiej i chrześcijańskiej godności i życie w wolności według Bożego planu. Główną patronką Krucjaty jest Niepokalana, Matka Kościoła. W Niepokalanej członkowie Krucjaty widzą wzór osoby ludzkiej w pełni wolnej, bo całkowicie przez bezinteresowną miłość oddanej Chrystusowi i dziełu zbawienia ludzi.
Krucjata Wyzwolenia Człowieka skupia tylko całkowitych abstynentów. Postanowienie abstynencji jest równoznaczne z decyzją włączenia się do KWC i powinno być zadeklarowane na piśmie oraz wpisane do Księgi Czynów Wyzwolenia. Przyjmuje się dwie formy składania zobowiązań abstynenckich: na jeden rok, przez co staje się ktoś kandydatem do KWC, oraz na czas przynależenia do KWC, przez co staje się członkiem KWC. Pozostawia się do decyzji każdego zgłaszającego się do KWC, czy zobowiązanie swoje chce umocnić dodatkowo przyrzeczeniem złożonym Niepokalanej, Matce Kościoła i przez Nią, Chrystusowi (w tym wypadku można złożyć to przyrzeczenie na całe życie). Deklarację członkowską mogą składać osoby pełnoletnie.
Podstawową formą działania KWC jest świadectwo stylu życia jej członków. Podstawową drogą Krucjaty jest ewangelizacja, czyli głoszenie z wiarą i mocą Jezusa Chrystusa, który wyzwala człowieka, modlitwa indywidualna i wspólnotowa oraz post, czyli całkowita abstynencja od alkoholu.
Obecnie KWC realizuje swoje założenia przez wiele dzieł. Są to m.in. krajowe i lokalne pielgrzymki, nabożeństwa i rekolekcje, prowadzenie systematycznej pracy formacyjnej w kilkudziesięciu parafiach, Oazy Rekolekcyjne Diakonii Wyzwolenia Ruchu Światło-Życie i parafialne rekolekcje wyzwolenia, praca formacyjna i wychowawcza z młodzieżą i dorosłymi, tygodnie trzeźwości, rekolekcje na oddziałach odwykowych czy w schroniskach dla bezdomnych. Członkowie KWC angażują się (na własną odpowiedzialność) w komisjach rozwiązywania problemów alkoholowych, podejmują lokalne inicjatywy (np. świetlice środowiskowe), podejmują posługę w ramach szkolnych programów profilaktycznych. Organizują liczne zabawy i wesela bezalkoholowe oraz kursy dla wodzirejów takich zabaw. W Katowicach istnieje Ośrodek Profilaktyczno-Szkoleniowy im. Ks. Franciszka Blachnickiego prowadzony przez Fundację Światło-Życie, w którym odbywają się sesje, kursy lub rekolekcje w zakresie szerokiej profilaktyki, szkolenia, pomagania, kursy dla prowadzących programy profilaktyczne, kursy dla pedagogów. Prowadzone są rekolekcje dla osób uzależnionych i ich rodzin. Istnieje również kwartalnik KWC „Eleuteria”.
Członkowie Krucjaty podejmują również działania pro-life w ramach istniejącej w ramach Ruchu Światło-Życie Diakonii Życia lub poza nią. Prowadzą profesjonalne kursy dla prelegentów z dziedziny pro-life czy metod naturalnego planowania rodziny (NPR), propagują różne dzieła na rzecz życia (np. Duchową Adopcję), pracują w poradniach życia rodzinnego, w telefonach zaufania, w ośrodkach adopcyjnych. W Poznaniu powstała poradnia psychologiczna dla osób po stracie dziecka.
Istnieje również Grupa „Odwaga”, która działa od lat dziewięćdziesiątych XX w. w ośrodku Ruchu Światło-Życie w Lublinie. Podejmuje ona problemy związane z trudnościami wynikającymi z braku doświadczenia własnej tożsamości seksualnej. W swoich działaniach kieruje się zasadami Ewangelii oraz nauki Kościoła – m.in. dokumentem Kongregacji Nauki Wiary na temat duszpasterstwa osób o skłonnościach homoseksualnych oraz korzysta z dorobku chrześcijańskich lekarzy, psychologów i psychoterapeutów.