Namiot Spotkania

Publikujemy poniżej krótkie wprowadzenie i teksty do rozważania podczas Namiotu Spotkania przygotowane na Dzień Wspólnoty „Odpowiedzialni wobec stworzenia” 26 kwietnia 2020 r.

Bóg stworzył świat i powierzył go nam. Obdarzył nas zaufaniem. Pozwólmy, by ogarnął nas swoją łaską. Rozradujmy się Jego miłością, która objawiła się w stworzeniu, a jeszcze pełniej – w Jezusie i Jego tajemnicy paschalnej.

Zapraszamy do spotkania ze Zmartwychwstałym przy rozważaniu tematu: „Odpowiedzialni wobec stworzenia”. W modlitwie osobistej pochylmy się nad fragmentem z Księgi Daniela (Dn 3, 56-57) oraz tekstem z encykliki Papieża Franciszka Laudato si’ (p. 211 i 212).

Jaka jest moja odpowiedzialność za powierzone mi dobro (świat)?
Jak ją mogę wyrazić w prostych, życiowych sytuacjach?
Czy jestem wdzięczny Bogu? Czy Go uwielbiam?

Błogosławiony jesteś, Panie, na sklepieniu nieba, pełen chwały i wywyższony na wieki. Błogosławcie Pana, wszystkie dzieła Pańskie, chwalcie Go i wywyższajcie na wieki. (Dn 3, 56-57)

Encyklika Laudato si’ (fragment)

  1. […] Jeśli norma prawa ma wywołać znaczące i trwałe skutki, trzeba, aby większość członków społeczeństwa ją zaakceptowała, wychodząc z właściwych motywacji, i podjęła osobistą przemianę. Dar z siebie w działalności ekologicznej staje się możliwy jedynie poprzez doskonalenie się w cnotach. Jeśli dana osoba, mimo że jej zasoby materialne pozwalają na większe wydatki, zazwyczaj ubiera się cieplej, zamiast włączać ogrzewanie, to znaczy, że nabyła przekonań i odczuć sprzyjających ochronie środowiska. Bardzo szlachetne jest podjęcie obowiązku troski o środowisko poprzez małe codzienne działania. […] Wychowanie do odpowiedzialności za środowisko naturalne może zachęcać do różnych zachowań, które mają bezpośredni i znaczący wpływ na troskę o środowisko, takich jak unikanie stosowania tworzyw sztucznych i papieru, zmniejszenie zużycia wody, segregowanie odpadów, gotowanie tylko wówczas, gdy będzie można zjeść to, co ugotowano, ostrożne podejście do innych istot żywych, korzystanie z transportu publicznego lub wspólne korzystanie z samochodu przez kilka osób, sadzenie drzew, wyłączanie niepotrzebnego światła itp. Wszystko to jest częścią szczodrej i godnej kreatywności ukazującej to, co najlepsze w człowieku. Ponowna utylizacja czegoś, zamiast szybkiego wyrzucenia, wynikająca z głębokich motywacji, może być aktem miłości, wyrażającym naszą godność.
  2. Nie można myśleć, że te wysiłki i tak nie zmienią świata. Działania takie rzucają w społeczeństwie ziarno dobra, które zawsze owocuje, niezależnie od tego, co można naocznie stwierdzić. Zapoczątkowują one w łonie tej ziemi dobro, które ma zawsze tendencję do rozprzestrzeniania się, czasami niedostrzegalnie. Ponadto praktyka tych zachowań przywraca nam poczucie godności, prowadzi ku doskonalszej głębi egzystencjalnej, pozwala nam doświadczyć tego, że warto iść przez ten świat.