Kiedy na początku czerwca tego roku na ogólnopolskiej stronie Domowego Kościoła ukazał się artykuł Tomasza Talagi „Nielubiane rekolekcje – dlaczego nie wybieramy Oazy Rodzin II stopnia?”, dotarło do nas jak trudne zadanie zgodziliśmy się podjąć. Jak zorganizować i przeprowadzić rekolekcje II stopnia, aby Ci, którzy będą w nich uczestniczyć, nie wyjechali z przekonaniem o słuszności legend i uprzedzeń, że „trudno, nudno lub niebezpiecznie wybrać się na II stopień (…), że trzeba być dojrzałym i świętym (…), że biblijny fundament tej oazy jest tak wymagający, że nawet prowadzący nie wiedzą do końca o co chodzi”. W obliczu takiej perspektywy, wobec takiego wyzwania postanowiliśmy przede wszystkim zaufać Panu Bogu. Najmocniej jak się da. Ze wszystkich sił.
W poczuciu odpowiedzialności i dla zachowania porządku nie zrezygnowaliśmy z określenia „para prowadząca rekolekcje”, ale wszelkie nasze czynności podejmowaliśmy z myślą: „to On, Bóg, w Swojej Osobie” jest i będzie Prowadzącym te rekolekcje. To za Jego sprawą i do dziś niepojętym splotem okoliczności i zmian, moderatorem naszych rekolekcji został i od początku do końca mądrze je poprowadził ks. Paweł Witkowski. To Pan sam wyszukał animatorów: Anię i Bartka Marciniaków, Dominikę i Marcina Misiaków oraz Marysię i Piotra Białoskórskich. Za Jego cichą namową służbę jako animatorzy muzyczni bez wahania podjęli Asia i Jacek Kicińscy. Świadectwem znakomitej posługi i wielkodusznego oddania jako Diakonia Wychowawcza uczynił Kasię i Daniela Klonowskich, którzy mądrze rozdzielali pracę między Ulę, Olę, Kasię, Paulinę i Tadzia. Wielką Jego niespodzianką i darem byli trzej klerycy: Marcin Grabowski, Paweł Paliga i Marcin Ziajkowicz. Doświadczyliśmy tego, że wiedzieli po co zostali nam dani na ten czas – aby służyć Kościołowi, w rzeczach czy to małych, czy większych, ale zawsze gorliwie.
„Każdy odważny, kto zaryzykował uczestnictwo w II stopniu Oazy wie, że Bóg przemawia przez Pismo i przez znaki” – czytaliśmy dalej w artykule. W rekolekcjach wzięło udział 12 małżeństw. Odważnych małżeństw. Ta odwaga objawiła się zwłaszcza w wieku dzieci, z którymi przyjechali na rekolekcje. Dzieci było w sumie 28 i były to dzieci w większości zupełnie małe lub malutkie, za to bardzo przywiązane do swoich rodziców. Można było początkowo odnieść wrażenie, że w tych okolicznościach treści rekolekcji będą z nimi konkurować o uwagę, że z trudem dotrą do serc odbiorców. Ale Bóg, który dobrze zna każde serce i z tym sobie poradził. Do każdego znalazł drogę przez Słowo padające w dogodnym czasie, znaki, świadectwo wiary, serdeczną rozmowę lub konkretną pomoc współuczestników.
Czego zatem Bóg nauczył uczestników rekolekcji II stopnia w Wiśle? Nauczył ich, że:
Jest Bogiem walczącym. Walczy za nich i o nich, nie w abstrakcjach ich wyobrażeń, ale w konkretnych wydarzeniach życia.- Jest im, podobnie jak Mojżeszowi, łaskawy, zna ich po imieniu, ma wobec nich zamiary, choć droga do ich poznania często jest drogą bolesnych rozczarowań, zaparcia się siebie i rezygnacji z własnych planów.
- Ich życie jest Paschą, trzeba im zostawić za sobą ciemności Egiptu, aby podążając za światłością słupa ognia dojść do Ziemi Obiecanej; Pascha jest przejściem od śmierci do życia na wielu poziomach: z życia doczesnego do nowego życia, z niewoli grzechu do wolności dzieci Bożych, a bramą tego przejścia jest sam Jezus, Jego życie, męka, śmierć i zmartwychwstanie.
- Karmi ich samym Sobą, staje się duchowym pokarmem na drogę, umocnieniem w walce z ciemnościami codzienności. Karmi, by upodobnić ich do Siebie, aby gdy staną przed Nim, bez wahania Go wybrali, jako należący do Niego.
- Jest ich Bogiem, Bogiem delikatnym, czulszym niż matka. Dotyka i leczy w sakramentach. Serce z kamienia zamienia na serce z ciała.
- „Zgromadźcie mi moich umiłowanych, którzy zawarli ze mną przymierze przez ofiarę” (Ps.50) – ma upodobanie w ich pełnym, świadomym i czynnym udziale w obrzędach liturgicznych.
- To On sam zaszczepia i podtrzymuje w Nich pragnienie częstszej Eucharystii, adoracji, wytrwałej i pogłębionej modlitwy.
- To On otwiera serca małżonków podczas dialogu, pozwala wypowiedzieć rzeczy istotne, trudne, skrywane, choć przeczuwane. Mówi: „Nie lękajcie się, odwagi, Ja jestem. Jestem fundamentem Waszego małżeństwa, ze mnie jest łaska sakramentu, którego sobie udzieliliście”.
- Jest Mistrzem środków ubogich. Przemawia w nieznanej dotąd modlitwie przed posiłkiem, prośbie o życie ani bogate, ani naznaczone nędzą, o chleb niezbędny, o serce wdzięczne, które nie spyta: ”A któż to jest Pan?”.
- I wiele, wiele innych.
Pozostaje pytanie – kiedy ich tego wszystkiego nauczył? Wiele było sposobnych momentów. Codzienna Eucharystia, Namiot Spotkania. Codzienne spotkania w kręgu biblijnym, celebracja Słowa Bożego, szkoła rodzinno-liturgiczna – punkty charakterystyczne dla rekolekcji II stopnia. Wydarzenia wyjątkowe, takie jak Celebracja Paschy, Drogi Krzyżowej, adoracja małżeńska czy dialog małżeński. Okazją do odkrywania Jego miłości stawał się także czas posiłków, obfity czas wolny dla rodziny, czas spędzany na pracy w ramach dyżurów, a ponadto czas choroby, która dotknęła większość uczestników rekolekcji.
Byliśmy świadkami pierwszego owocu rekolekcji. Sakramentu pokuty i pojednania. Uderzający był pokój tej celebracji, cierpliwość i radość z jaką jedni czekali na drugich, aby na koniec wszyscy razem mogli uwielbić Boga bezmiernie bogatego w miłosierdzie. Wielu innych owoców nie zobaczymy. Potrzebują spokojnie wzrastać, ale wierzymy, że Bóg w każdym z nas je zawiązał. Będzie je pielęgnował, jeżeli Mu na to pozwolimy.
Pisząc o rekolekcjach II stopnia Tomasz Talaga stwierdza: „Właśnie tam macie szansę wyjść z ucisku i niewoli, z grzechu i starych przyzwyczajeń”. A my od siebie możemy dodać: ufajcie i dajcie się prowadzić! A tym, którzy od dawna odkładają wyjazd na „dwójkę” cicho podpowiadamy – pokusa niechęci do przeżycia rekolekcji II stopnia jest głupią pokusą.
Tereska i Jakub Tworzydłowie
para prowadząca
